Rozdział 4

   Oni dziesięciu minut ze sobą nie wytrzymają. Na szczęście Miona miała rudą, a blondyn Blaisa. Lecz jednak to nie zmienia faktu, że będą razem w jednym pomieszczeniu.

 – Słyszałeś Malfoy, nie drzyj tak tej mordy, bo, aż cie słychać w wagonie, w którym przebywają nauczyciele. – Powiedziała Ginny powoli wyprowadzając go z równowagi.

 – Granger nie lepsza. – Powiedział arystokrata.

 – Ty się zajmij sobą a nie mną! – Krzyknęła gryfonka.

 – Miona, skarbie nie krzycz, bo jeszcze przyjdzie Snape, a tego chyba by nikt nie chciał. – Powiedział Diabeł słodkim głosem i robiąc słodkie oczka. Draco się zdziwił jego zachowaniem.

 – Blaise, skarbie nie mów tak do mnie bo cię uszkodzę, a tego byś chyba nie chciał. – Powiedziała takim samym głosikiem i zrobiła takie same oczka

– Kotek, jak mam nie mówić? – No i znowu zrobił tak jak wcześniej. Hermiona się złapała za głowę i pomyślała ‘’Jezu, jaki idiota’’. Ginny się zaśmiała. Draco był zdziwiony. Czy gryfonkę i Diabła coś łączy? Nie, nie, nie! Sam się skarcił za tę myśl. Przecież ona to szlama ma brudną krew, a jego kumpel ma krew czystą, pochodzi z rodziny arystokratów tak jak on. Zabini by się nie zainteresował nią. Mógł mieć każdą laskę w Hogwarcie. Jest drugim najładniejszym i najlepszym chłopakiem w szkole, bo pierwszym jest oczywiście blond ślizgon, czyli on sam. Dracona męczyły ciągle takie myśli. Aż się odezwał

– Jak by nie mogli naprawić pociągu magią. Mam nadzieje, że to nie potrwa długo.

 -Malfoy przestań narzekać. – Powiedziała błagalnym głosem Ginny.

 – Będę robił, co będę chciał.

 – Malfoy zamknij się! – Hermiona już nie wytrzymała.

 – Nie rozkazuj mi! – Warknął do niej. Blaise podszedł do niego i pociągnął go na koniec wagonu, Weasley zrobiła to samo tylko poszły na drugi koniec. Postali chwile, ślizgon i gryfonka patrzyli na siebie.

– Usiądźmy. – Oznajmiła ruda i to samo zrobił diabeł. I usiedli na podłodze. Dziewczyny usiadły po turecku, a chłopaki normalnie. Draco i Zabini rozmawiali o quidditchu. 

– No to co robimy? – Spytała Ruda, a szatynka popatrzyła na nią zdziwiona

– Myślałam, że wiesz co będziemy robić.

 – No ale nie wiem. Pomyślmy obie. – Powiedziała najmłodsza z rodziny Weasley. Obie myślały co robić, obu nic nie przychodziło do głowy. Mijały minuty aż nagle Hermione olśniło.

 – Jejku, Ginny jak ja mogę być taka głupia! Siedzimy tu i się nudzimy a ja mam przecież MP4–órke w kieszeni. – Oznajmiła i sięgnęła do kieszonki koszuli i wyjęła małe prostokątne urządzenie, które miało kolor niebieski. Podłączyła słuchawki i dała jedną rudej. Włożyły słuchawki do uszu. Włączyła MP4 i zabrzmiała muzyka. Słuchały jej jakąś godzinę. Hermiona miała bardzo dużo piosenek, gdy nagle poleciała ‘’W stronę słońca’’ – Eweliny lisowskiej. Bardzo ją lubiły. Popatrzyły na siebie znacząco i zaczęły obie śpiewać z muzyką:

Złap mnie za rękę
Na koniec mapy zabierz mnie
Przynieś mi tęczę
Ja z Tobą znowu latać chcę

I poruszamy znów powietrze
Gdy, gdy razem rozpędzamy się
Dotykiem zaginamy przestrzeń
Mamy co chcemy
Siebie mamy więc
W tym całym zwariowaniu serc
I w całym tym szaleństwie dobrze wiem
nie zatrzyma nas już nic (już nic, już nic)

Chłopcy usłyszeli jak śpiewają i uśmiechnęli się do siebie bo naprawdę dobrze śpiewały. Przerwali rozmowę i ich słuchali.

Rozpędzeni prosto w stronę słońca
Zatraceni w sobie tak bez końca
Zaliczamy dziś te wszystkie stany
Bez grawitacji pędząc w nieznane
Mrugnij a pofruną szyby z okien
Rozpalamy znowu tu nasz ogień
Każda chwila jest wiecznością
Kiedy miłością podbijamy kosmos

Teraz jak usłyszeli jak śpiewają refren to aż im szczęki opadły. Patrzyli na siebie ze zdumieniem i znowu na nie. Śpiewały niesamowicie. Potrafiły tak zaśpiewać  jak Ewelina!

~*~*~*~*~*~*~*~*~

No i jest rozdział 4 , przepraszam, że tak długo i zachęcam do komentowania. Zdziwieni? To dopiero początek xd